“კორპორაციული სოციალური პასუხისმგებლობა
იმას კი არ გულისხმობს, თუ როგორ ხარჯავს კომპანია მოგებას,
არამედ იმას, თუ რა გზებით იღებს ამ მოგებას”.
მათიას სტაუსბერგი
თბილისის ერთ-ერთ ცენტრალურ ქუჩაზე, მეტად პოპულარული კერძო კომპანიის ოფისის ეზოში ხუთიოდე წლის ბავშვი მოთქმით ტიროდა. დედას ითხოვდა. ვიფიქრე, დაიკარგა-მეთქი. მისკენ გავემართე. გზა დაცვის თანამშრომელმა ჩამიჭრა. თან დამამშვიდა- ნუ დარდობთ, დედა აქ მუშაობს. მალე მორჩება საქმეს და ჩამოვაო. შემდეგ ბავშვთან მივიდა, ისიც დაამშვიდა. ჩემს თვალწინ დაურეკა კიდეც პატარას დედას.
მოგვინებით გავიგე, რომ ამ კომპანიაში საქმე რთულად ყოფილა – თურმე, იმ ოფისში ბავშვებს არ უშვებენ. ანუ თანამშრომლებს სამსახურში შვილის მიყვანა კატეგორიულად ეკრძალებათ. და როცა დედას ან მამას სამუშაო საათების შემდეგაც საქმე აქვს, გამოუვალი მდგომარეობის გამო ბავშვები ოფისში მიჰყავთ და ეზოში ტოვებენ. ეზოში, რომელსაც ავტომანქანების სავალ ნაწილამდე ღია კარიანი ღობე და ერთმეტრიანი ტროტუარი აშორებს.
ვიდრე პირველი შოკიდან გამოვიდოდი, შევიტყვე, რომ ეს კომპანია რამდენიმე პროფესიონალმა დატოვა. მათ შორის ისეთებმა, რომელთა ყოველთვიური შემოსავალი 3 ათას ლარს აღემატებოდა. მიზეზი ის იყო, რომ დამსაქმებელი მათგან საქმეში დღე-ღამის გაერთიანებას და უპირობო ერთგულებას მოითხოვდა. ნებისმიერ შეწინააღმდეგებაზე კი თანამშრომლებს არჩევანის წინაშე აყენებდა – ან საქმე ან ოჯახი!
ეს, ალბათ, საუკეთესო ინდიკატორია იმისა, თუ რამდენად ვერ აცნობიერებს ზოგიერთი კომპანია კორპორაციულ სოციალურ პასუხისმგებლობას, არა მხოლოდ მომხმარებლების, გარემოს ან გარეშე დაინტერესებული პირების, არამედ თანამშრომლებიც მიმართ.
როცა ცხოვრებისა და სამუშაოს წონასწორობა ოჯახურ მოვალეობებთან თავსებადი არ არის საქმეზე შეყვარებული პროფესიონალებიც ტოვებენ ასეთ კომპანიებს. მით უფრო, თანამედროვე სამყაროში, როცა მსოფლიოს უმსხვილესი კომპანიები მაღალკვალიფიციური კადრების შენარჩუნებას ოჯახთან თავსებადი სამუშაო გარემოს შეთავაზებით ცდილობენ. family friendly პოლიტიკა მოქნილ სამუშაო გრაფიკს, სახლიდან მუშაობას ან სამსახურში ოჯახური გარემოს შექმნას გულისხმობს. მათ შორის, არაერთ კომპანიას თანამშრომელთა შვილებისთვის საბავშვო ბაგა-ბაღები და გასართობ-განმავითარებელი ოთახებიც აქვს მოწყობილი. თუ საქართველოში მოქმედი ისეთი კომპანიის შესახებ გსმენიათ, აუცილებლად მითხარით. მე კი არაერთი მცდელობის მიუხედავად, ადგილობრივ ბაზარზე ის ვერ ვიპოვე.
მეტიც, არაერთი ფაქტი ვიცი, როგორ ეუბნებიან დასაქმებაზე უარს ახალგაზრდა გოგონებს, იმის გამო რომ პატარა შვილი ჰყავთ. და თუ სამსახურში მიიღეს, არავითარი შეღავათი მათ. მაგალითად, 28 წლის ლიკამ არაერთხელ სთხოვა მენეჯერს, რომ ერთ საათიანი შესვენების გარეშე იმუშავებდა, ოღონდ 30 წუთით ადრე გაეშვათ სამსახურიდან, შვილი რომ გამოეყვანა საბავშვო ბაღიდან. მაგრამ ამაოდ. მენეჯერის პასუხი ამ დრომდე ასეთია: – „თუ სამსახური არ მოგწონს, წადი!“. ლიკას ფული ძალიან სჭირდება, ამიტომ სამსახურიდან ვერ წავა. არადა, მისი 4 წლის ნუციკო სიზმარში ხედავს და ოცნებობს, რომ დღის ბოლოს, საბავშო ბაღის ჯგუფში, ერთხელ მაინც არ დარჩეს მარტო, ბოლო ბავშვად; ერთხელ მაინც ყველაზე ადრე მიაკითხოს დედამ, რომლის გზასაც ბაღის ფანჯრებიდან პატარა სკამზე შემდგარი გაჰყურებს ყოველ საღამოს.
როცა ქვეყანაში მძიმე სოციალური ფონია, შენ კი უკვე შემდგარი ბრენდი ხარ, უმცირესი დანახარჯებითად შეგიძლია პოზიტიური გავლენა იქონიო საზოგადოების გარკვეული ჯგუფის – მომხმარებლების, პარტნიორების, თუნდაც თანამშრომლების მდგომარეობის გაუმჯობესებაზე. და თუ ამას არ აკეთებ, შენ ვერც კარგ კადრს შეინარჩუნებ და ვერც მომხმარებელს, რადგან კლიენტთან ურთიერთობა დაბალი რგოლის თანამშრომლებს აქვთ. მათი განწყობა კი დიდწილად მუშაობის ხარისხზე აისახება. მით უფრო, თუ ამ ადამიანებს არ უნაზღაურდებათ ზეგანაკვეთური შრომა, დაათრევენ სარეალიზაციო პროდუქტით სავსე უმძიმეს ჩანთებს, იძულებულნი არიან შეისყიდონ დახლზე დარჩენილი ვადაგასული პროდუქცია, აიტანონ სამსახურის გასახდელ ოთახში დამონტაჟებული ვიდეო კამერები და ა.შ.
მართალია, ბიზნესის მიზანი მინიმალური დანახარჯით მაქსიმალური მოგების მიღებაა, მაგრამ, როცა კომპანიის მმართველი რგოლი აცნობირებს, რა სასიკეთო წვლილი შეუძლია შეიტანოს გარემოს და საზოგადოების ცხოვრებაში, მთავარი მიზნის მიღმა განსაზღვრული აქვს პრიორიტეტი და გამოხატავს კეთილ ნებას, შეცვალოს სხვისი ცხოვრება უკეთესობისკენ, ასეთ კომპანიას განვითარების გაცილებით მეტი შესაძლებლობა აქვს, რადგან საზოგადოებაში მაღალი რეპუტაციით სარგებლობს, მომხმარებელი ენდობა, ხოლო თანამშრომლებს ეამაყებათ მაღალი კოპორაციული პასუხისმგებლობის მქონე კომპანიაში მუშაობა და ხშირად უარს ამბობენ სამსახურში მეგობრული გარემოს დათმობაზე, თუნდაც უფრო მაღალი ხელფასის სანაცვლოდ.
ჩვენს დროში გრძელვადიან და მდგრად წარმატებას მხოლოდ მაღალი კორპორაციული პასუხისმგებლობის მქონე კომპანიები აღწევენ, რადგან დღეს 21-ე საუკუნეა. CSR-ის ეპოქაში მშიერი ადამიანები პირამიდებს აღარ აშენებენ.
მეგი კავთუაშვილის ბლოგი 