ნაწილი 1 – სწავლის დაწყება – 15 სექტემბერი
15 სექტემბერს სწავლა რომ დაიწყო და მოსწავლეების მშობლებმა სოციალურ ქსელში გამოვფინეთ თეთრპერანგიანი გაპრანჭული შვილების ფოტოები, რამდენიმე “ფრენდის” გვერდზე საინტერესო დისკუსიას წავაწყდი. ფბ. საზოგადოების ერთი ნაწილი ამუნათებდა მეორე ნაწილის მხრიდან სკოლის დაწყებით გამოწვეულ სიხარულს. მეტიც, წერდნენ რომ სწავლის პროცესი ყველაზე დიდი ჯოჯოხეთია, სკოლა – ყველაზე საზიზღარი ორგანიზაცია, მოსწავლეები კი საცოდავი წიწილები, რომლებიც მშობლების ტელეფონში ფოტოკამერის ჩაჩხაკუნების შემდეგ, საბრალო მობუზულ არსებებად იქცევიან, აღტკინებულ-აჟიტირებული მშობლები კი სინამდვილეს თვალს არ უსწორებენ.
პირველი რაც ამ დისკუსიის წაკითხვის შემდეგ გავიფიქრე, იყო – სად არის ეს ხალხი მაშინ, როცა სკოლაში ბავშვების უფლებები ირღვევა? რატომ ტოვებენ შვილებს ისეთ ადგილას, სადაც ბავშვები თავს ცუდად გრძნობენ? თუ მათ, ჩემგან განსხვავებით, ჰგონიათ, რომ სკოლა ერთი დიდი სატანჯველია და ძირითადად უარყოფითი ემოცია აკავშირებთ, მაშინ რატომ არ იბრძვიან შეცვალონ სისტემა უკეთესობისკენ.
ნაწილი 2 – რა მოხდა შემდეგ – 1 ოქტომბერი
სწავლის დაწყებიდან ერთ კვირაში ფეისბუქზე ახალი თემა გაიხსნა – “ღმერთო დამეხმარე გავაკეთებინო ბავშვს დავალებები და დავრჩე მოსიყვარულე დედად, კულტურულ ქალად და ადექვატურ მეზობლად”.
აქ კი გაერთიანდა ფეისბუქსაზოგადოება. ისინი, ვინც სწავლის დასაწყისში განსხვავებულ აზრზე იყო, საერთო სატკივარი აღმოაჩნდათ.
“რატომ არ იწერება სტატიები, როგორ არ უნდა მოიქცეს მასწავლებელი მშობლებთან პირველი შეხვედრის დროს, გავუზიარებდი მაინც. რატომ ღმერთო, რატომ..”
გამოჩნდა იგივე პირველკლასელების თვალცრემლიანი ფოტოები გადაშლილ წიგნებთან და რვეულებთან, წარწერით – “იტანჯება”.
თეკოს წერა განსაკუთრებით უჭირს. სწორ ხაზებსაც ვერ ავლებს, მის დედას კი ნერვები არ ჰყოფნის. თავზე ადგას და დაჰკივის. დაბნეული თეკო თვლის, რომ მას არაფერი შეუძლია, მეცადინეობა კი ყველაზე ცუდი პროცესია დედამიწაზე.
იმედგაცრუებულია პირველკლასელის დედა თამუნა, რომელმაც მასწავლებელს თანამშრომლობა შესთავაზა და რჩევები ჰკითხა, როგორ დახმარებოდა შვილს საშინაო დავალების მომზადებაში. სანაცვლოდ, ზედმეტი და “უსარგებლო” აქტივობისთვის შენიშვნები მიიღო და მშობელთა კრებაზე კრიტიკის სუბიექტი გახდა.
6 წლის ნინუცა, მთელი წელი რომ ემზადებოდა სკოლისთვის, თან რეალისტური წარმოდგენა ჰქონდა სასწავლო გარემოზე, ტირის და უარს აცხადებს სკოლაში სიარულზე. მიზეზი მარტივია, მასწავლებელი ყვირის. ნინუცას თქმით, მასწავლებელმა ისიც უთხრათ, “გაგაჩენენ თქვენი მშობლები და მერე ჩვენ მოგვიყრიან სკოლაში ამ ბავშვებს, ჩვენ უნდა ვიჭყლიტოთ ტვინიო”. ნინუცა კახეთის ერთ-ერთი სოფლის სკოლაში სწავლობს.
სკოლაში სიარული დიდი ხანია არ ეხალისება მესამე კლასელ დანიელს. მასწავლებელი დეგენერატებს გვეძახის კუთხეში გვაყენებსო.
მეხუთე კლასელმა მალხაზიმ მათემატიკის სწავლას მოუკლო – ახალ მასწავლებელს თითქმის ყოველდღე სთხოვდა, მისთვის მახო დაეძახა, როგორც ყველა ეძახდა აქამდე, მაგრამ მასწავლებელი ვერ დაიყოლია. შედეგად საგანზე გული აიყარა, აქამდე წარმატებულ მოსწავლეს დედა ძალით სვამს სამეცადინოდ.
ორი კვირა საკმარისი აღმოჩნდა, რომ მოსწავლეები და მათი მშობლები განათლების სისტემის მანკიერებებს შეჯახებოდნენ. ისინი, ვისაც სკოლის დაწყება უხაროდა და ისინი, ვისაც არ უხაროდა, უკვე ერთ აზრზე შეჯერდნენ – სკოლასთან ურთიერთობა ნამდვილად არ არის სასიამოვნო.
ნაწილი 3 – ვინ არის დამნაშავე, როცა სასწავლო წლის დასაწყისშივე ჩიხში შედის სისტემა?!
კვლევები აჩვენებს, რომ ოჯახის მახასიათებლების შემდეგ, მოსწავლის სწავლის შედეგებზე მოქმედი ყველაზე მნიშვნელოვანი ფაქტორი მისი მასწავლებლის ხარისხია.
ნუთუ, ასე ძნელია, გვეყოს ნერვები ჩვენივე შვილებისთვის? ნუთუ, ასე ძნელია, მოვიძიოთ ინფორმაცია თამაშით სწავლების მეთოდებზე? ნუთუ, ასე ძნელია, გავაცნობიეროთ და შვილებსაც ავუხსნათ, რომ სკოლა მათი “სამსახურია”? ნუთუ, ასე ძნელია კუთხეში არ დააყენოთ და სამარცხვინო დაფაზე არ გამოაკრათ მოსწავლე? ნუთუ ასე ძნელია, პირველკლასელს პირველივი თვეში საშინაო დავალება არ მისცეთ? ნუთუ ასე ძნელია წითელი კალამი მწვანეთი ჩაანაცვლოთ? ნუთუ ასე ძნელია, სანამ მიეჩვევა, ფანქრით წერის უფლება მისცეთ, შეცდომის დაშვების შიში რომ მოუხსნათ? ნუთუ, ასე ძნელია, ხელებში არ ჩაარტყათ, როცა ზურგსუკან თითებზე ჩუმად ანგარიშობს? ნუთუ, ასე ძნელია, ხანდახან მერხიდან ადგომის უფლება მისცეთ ახალბედა მოსწავლეს? ნუთუ, ასე ძნელია, დასჯის მეთოდები წახალისებით ჩაანაცვლოთ? ნუთუ, ასე ძნელია, მოხალისე მშობელი ჩართოთ სასწავლო პროცესებში? ნუთუ, ასე ძნელია, თუ არ შევაყვარებთ, არ შევაჯავროთ მაინც ბავშვებს სწავლის პროცესი?
P.S. კარგი მასწავლებელი ამ წერილს თავის თავზე არ მიიღებს. მეტიც, დამეთანხმება. პირადად ჩემს თვალში არასოდეს იმხელა ფასი არ ჰქონია კარგ მასწავლებელს, როგორც ახლა. შესაბამისად, საუბარი იმაზე რომ მასწავლებლის იმიჯი დაეცა, სასაცილოა. ვიღაცის ეცემა, ვიღაცის იზრდება. საზოგადოება ადექვატურად აფასებს მოვლენებს. შესაბამისად, კომენტარები იმაზე, რომ “ყველას ერთ ქვაბში ნუ ხარშავ” და ა.შ. არ განიხილება.
მეგი კავთუაშვილის ბლოგი 