სიყვარულს(ა) მალვა უნდა?!

არის ხოლმე მომენტები, გინდა ქუჩაში გავარდე და იყვირო, რომ გიყვარს. მერე გახსენდება, ინტიმური ამბების გულის გარეთ გატანა არ ღირს – საქირქილოდ და საღიმილოდ არ გემეტება შენი გრძნობები. იცი, ასი წლის მერეც ემახსოვრებათ და საჭიროების შემთხვევაში ნიშნის მოგებითაც წამოგაძახებენ – აი, ეგეც შენი სიყვარულიო!

სადღაც, გონების მიყრუებულ კუნჭულში ის აზრიც ბჟუტავს, ბავშვობაში რომ დაგარიგეს, გოგომ ბიჭს სიყვარული არ უნდა აუხსნასო!
მერე მეზობლის ჩერჩეტი ქალი გახსენდება, ხატზე რომ იფიცებს თავისი ქმრის პატიოსნებას, ქმარი კი მის ჩუმად ყველა კაბიანს ეტორღიალება.
ამ და სხვა მიზეზებით საგულდაგულოდ ვმალავთ გრძნობებს. როგორც სექსი დილის მზით განათებულ ოთახში, ისე გვესირცხვილება სიყვარულის საჯაროდ გამოხატვა. (მაინც და მაინც, თქვენ თავზე ნუ მიიღებთ 😉 ) თითქოს ქორწინება სიყვარულის წერტილია, თითქოს ერთნაირად გრძელდებოდეს მერე ყოველი დღე.
ვმალავთ სიყვარულს, ყველაზე დიდ პოზიტივს დედამიწაზე და ვასხივებთ სევდას, ბრაზს, დაღლას, ნეგატივს. უარყოფითი ემოციები უფრო “იყიდება” ჩვენში, არადა სიყვარულის ბოლსაც უნდა გამოშვება, გული რომ არ გაგლიჯოს და არ გადმოვიდეს საგულედან. უნდა გამოშვება, იმიტომ რომ “მოწამლო” სხვებიც, გადასდო სხვებსაც..
სიყვარული გადამდებია და მალვა რომ არ უნდოდეს, რომ არ გვესირცხვილებოდეს, გავაძღობდით ერთმანეთს ბედნიერი ამბებით.
გეტყოდით, რომ არის შემთხვევები, როცა მეგობარი, მეუღლე და საყვარელი ერთ კაცში ერთიანდება.
გეტყოდით რომ გადის წლები, მე კი დღითიდღე ვრწმუნდები, მასთან ყოფნა ყველაზე კარგი გადაწყვეტილებაა, რაც ცხოვრებაში მიმიღია.
გეტყოდით, რომ მიხარია დროულად რომ გავიცანი – ვაი თუ, სხვა ყოფილიყო მისი ცოლი, ვაი თუ ჩემს დაგვიანებულ გრძნობას დაენგრია სხვისი ოჯახი.
გეტყოდით, რომ ათწლეულის შემდეგაც მებედნიერება მასთან ყოფნა.
გეტყოდით, რომ მე და ბავშვები ერთმანეთს ვასწრებთ, ვინ გაუღებს კარს.

გეტყოდით, რომ საღამოს ცალი ყურით ლიფტის ხმას ვუსმენ, დაკაკუნებამდე რომ მოვასწრო კარის გაღება.
გეტყოდით, რომ დილით, ცხელი ყავის სურნელი მაღვიძებს და გვიან საღამოს სამსახურიდან სახლში დაბრუნებულს ტაფაზე მიმწვარი კარტოფილი მხვდება;
გეტყოდით, რომ დილით ბავშვები ჩუმად გაყავს ოთახიდან, მე ნება-ნება გაღვიძება შევძლო;
გეტყოდით, რომ თანაბრად ვინაწილებთ მშობლობის დაღლას და სიამოვნებას.
გეტყოდით, რომ არასოდეს ვაიძულებ, გამომყვეს საყიდლებზე და არასოდეს მაიძულებს გავიღიმო, როცა უხასიათოდ ვარ.
გეტყოდით, რომ ხანდახან მინდა გავვარდე ქუჩაში და ვიყვირო, რომ მიყვარს, მაგრამ არ მემეტება თქვენთვის ჩემი ამბები. თან ბავშვობიდან დამაჯერეს, რომ სიყვარულს მალვა უნდა. ჰოდა, ვიქნები ჩემთვის ჩუმად ..
ფუ ფუ ფუ თვალი არ მეცეს 🙂