სამოსელი თუ კანოე?!

მეხუთე ადგილზე გავიდა მსოფლიოში და ჩვენ ისიც არ ვიცოდით მოკლე ნიჩბიანი სპორტული ნავით თუ ასპარეზობდა ვინმე საქართველოდან. იმდენი ვიღლაბუცეთ ოლიმპიელების ჩაცმულობაზე, მთავარი გამოგვრჩა. ვწუხვარ, რომ ზაზა ნადირაძისნაირი სპორტსმენები ქართული ხმაურიანი გულშემატკივრობით არ გავაცილეთ ოლიმპიადაზე. ვწუხვარ, რომ მისი მიღწევის გასააზრებლად პირადი ცხოვრების ნამდვილი თუ გამოგონილი დეტალების გააშკარავება გახდა საჭირო.
მამა არ ყავსო, ოჯახს არჩენსო, პურის ფულის საშოვნელად მშენებლობაზე მუშაობსო, არც ნავი აქვსო, არც ხელფასიო.. ახლა ვინმე გამოჩნდება და იტყვის, ჩემ ხელშია გაზრდილიო და ერთი აღარ გამომივლის ეგ ასეთი და ისეთიო და ა.შ.
რატომ ვახდენთ პოზიტიური ამბების დრამატიზებას? ისე ვერ ვიზიარებთ სიხარულს? ორმაგად დასაფასებელია თუ ღარიბია? ორმაგად გვაოცებს მშიერი ხალხის მიღწევები? მართლა გვგონია კანოეს შეჯიბრებისთვის მომზადება “სამაგატკაზეა” შესაძლებელი?
ყავს თუ არა მამა, მშენებლობაზე მუშაობს თუ მეეზოვედ, არ არის ეს არსებითი. ასეც რომ იყოს, ამ მომენტში სიბრალული აღარაფერ შუაშია. აქ უნდა გვიხაროდეს, ვსწავლობდეთ და ყოველდღიურ ცხოვრებაში პატივს ვცემდეთ ადამიანებს, რომლებიც მიზნისკენ ნაბიჯ-ნაბიჯ მიდიან.
ამალია გამახსენდა ახლა, “ნიჭიერის” ამალია. მარტოხელა დედა, ირანული ჩანთით გასაყიდად ხელნაკეთ ბაფთებს რომ დაატარებდა და მერე Moon River იმღერა ცოცხლად, სასწაულად, დიდი გარდასახვა მოახდინა სცენაზე. სწორად დაუგეგმავთ შოუს პროდიუსერებს სცენარი – რაც უფრო გაჭირვებულია ადამიანი, მით უფრო არ მოველით მისგან წარმატებულ ნაბიჯებს. 
გაიხედეთ აბა, რამდენი “ზაზა” და “ამალიაა” ჩვენს ირგვლივ. ზოგს ღარიბულად აცვია, ზოგს მდიდრულად; ზოგს უგემოვნოდ, ზოგს მოდურად; ზოგი მეტროთი დადის, ზოგს მძღოლი ემსახურება; ზოგს საჭმლის ფულიც არ აქვს, ზოგი ერთ სადილში ხარჯავს ასობით ლარს; ზოგი სოფელშიც ვერ მიდის, ზოგი საზღვარგარეთ ისვენებს; ზოგს მამა ყავს მილიონერი, ზოგი თავად არჩენს მამას, ზოგსაც უბრალოდ უნდა რომ გვერდით ყავდეს მამა – ეს ყველაფერი პირობითია, დროებითია, უმნიშვნელოა. “ცუდად” ჩაცმული, უმაკიაჟო, “მარშუტკიდან” ჩამოსული თუ “ვენახიდან” დაბრუნებული ადამიანი ისეთივე ალბათობით შეიძლება იყოს ნიჭიერი მომღერალი, მოცეკვავე, სპორტსმენი, ექიმი, ადვოკატი ან სხვა რამ, როგორც მდიდარი და გავლენიანი ოჯახის ფუფუნებაში გაზრდილი შვილი. “ყველა ადამიანშია მზე, ოღონდ მიეცი საშუალება, რომ ანათოს” – სოკრატე. ასე რომ, ვაცადოთ რა დანაყრებულმა სნობებმა, სიბრალულზე და სამოსელზე რომ აგვიგია ზედაპირული წარმოდგენების სტერეოტიპები.